Dick Habes, een vechter met karakter

Dick Habes, een sportman in hart en nieren, zijn persoonlijke records liegen er niet om. Getrouwd met Ada, eveneens een vervent hardloopster. Naast het lopen hadden ze nog een passie nl. varen met hun boot. In de zomermaanden waren ze weken van huis en voeren over meren en rivieren. Toen ze de tijd aan zichzelf kregen waren ze vastbesloten om nog meer tijd op hun boot door te brengen. De Middellandse Zee was hun doel. Het was in de zomer van 2001, ze waren bezig met een soort verkenningstocht om het jaar daarop de doorsteek naar Marseille te wagen, toen het noodlot toesloeg en al hun dromen en toekomstplannen in duigen liet vallen.

 

Personalia:  Naam:  Dick Habes  Leeftijd:  66 jaar (1-3-1940)  Getrouwd:  met Ada sinds 20 juni 1963  Kinderen:  Raymond en Michel  Kleinkinderen:  Yannick, Glenn, Léon en Michael  Woonplaats:  Haarlem  Beroep:  Gepensioneerd  Hobby's:  Sport en het vervaardigen van Mozaïek   Wanneer ben je met hardlopen begonnen? 1975   Hoe ben je bij de Bap van der Pol Groep gekomen? Ik ging op de baan trainen bij AV Holland en hier kwam ik André van Son tegen. André haalde me over om op zaterdag mee te gaan trainen in de Waterleidingduinen. Zo ben ik bij de Bappers terecht gekomen.

 

Wat zijn je beste prestaties en wanneer zijn die geleverd?

 

 

 

Door een ongeluk ben je in een rolstoel terechtgekomen, hoe en wanneer is dat gebeurd?

Ada: Het was op 30 juni 2001. Wij waren met onze boot op vakantie en voeren op de Maas in Givet vlakbij de Frans Belgische grens. Tijdens een hevige plensbui voeren wij een sluis binnen. Ik stond aan het roer en het verschil tussen het water en de kade was zo’n 4 meter. Dick klom op zijn slippers via een ijzeren trapje naar boven om het touw aan te pakken dat ik hem zou toegooien. Nog voordat ik het touw kon toegooien viel Dick van de kade ruggelings naar beneden met zijn rug op de railing. Hij moet zijn uitgegleden, maar de precieze oorzaak hebben we nooit kunnen reconstrueren. Dick was buiten bewustzijn en bloedde erg. Ik was volkomen in paniek en gilde om hulp. Omdat ik mij om Dick bekommerde dreef de boot stuurloos rond in de sluis. Voor mijn gevoel duurde het uren voordat er hulp kwam. Dick werd eerst overgebracht naar een Frans ziekenhuis. Ik mocht niet mee met de ziekenwagen. Een behulpzame binnenvaartschipper heeft mij toen naar het ziekenhuis gebracht. Enige uren later werd besloten Dick over te brengen naar een groter Belgisch ziekenhuis in Gidon.Weer mocht ik niet met de ziekenwagen meerijden. God zij dank arriveerden op dat moment onze zoons Raymond en Michel die, nadat zij van het ongeluk hadden gehoord, onmiddellijk in de auto waren gesprongen. Wat was ik blij met hun komst. Vanaf dat moment stond ik er niet meer alleen voor.

 

 

Dick, wanneer realiseerde je je dat je nooit meer zou kunnen lopen?

In België werd ik onderzocht door een professor die mij even later meedeelde dat ik nooit meer zou kunnen lopen; ik had een vrij hoge dwarslaesie aan de “T3” wervel! In eerste instantie deed het me niet zoveel, het ging min of meer langs mij heen. In het begin heb je nog hoop, maar langzamerhand begint de ernst van de situatie tot je door te dringen.

 

Hoe heb je dat kunnen verwerken?

In het begin gebeurt er zoveel met je en is men zoveel met je bezig dat je eigenlijk aan verwerking niet toekomt. Pas later houd je je hiermee bezig. Ik ben geen prater en probeer alles alleen te verwerken. Zo ben ik nu eenmaal, het ongeluk heeft daar eigenlijk niets aan veranderd.

Ada: Ja, dat is nu het probleem, Dick is een binnenvetter en kan zijn gevoelens moeilijk uiten. Ik heb het talloze keren geprobeerd met Dick over onze gevoelens te praten, ik denk dat het ons zou helpen met het verwerkingsproces. Inmiddels heb ik hiermee leren leven.

 

Hoe ging het verder met jullie?

Dick: Vanuit België werd ik na 11 dagen rechtstreeks overgebracht naar Heliomare in Wijk aan Zee. Bij de Gratie Gods mocht Ada met de ziekenauto meerijden. Hier leerde ik met mijn handicap omgaan. Hier kwam ik erachter dat wij er niet alleen voor stonden. Naast de steun die wij van onze kinderen en familie ontvingen, leefden de Bappers ontzettend met ons mee. Er ging geen dag voorbij of er kwam wel iemand op bezoek. Dat heeft ons erg goed gedaan, het gevoel dat je er niet alleen voor staat is erg belangrijk.

 

Ada: Ondanks mijn dagelijkse bezoeken aan Heliomare probeerde ik toch zo’n 2x per week met de groep mee te trainen. Het is niet te beschrijven hoe goed mij deze uurtjes hebben gedaan, je was er helemaal uit en voelde je daarna weer tot alles in staat.

Na verloop van ruim een jaar mocht Dick de weekeinden naar huis. Na 19 maanden kwam hij definitief thuis wonen nadat er de nodige aanpassingen in ons huis waren verricht. Het spreekt voor zich dat, vooral in die eerste periode, niet alles van een leien dakje ging. Het was voor ons beiden een moeilijke tijd maar na verloop van tijd raak je op elkaar ingespeeld.

Hoe is de situatie nu?

Ada:Wij hebben alles redelijk onder controle. Toch doen er zich nog altijd onvoorziene situaties voor. De laatste tijd heeft Dick, vooral ’s nachts, last van paniek- en angstaanvallen, hij heeft het dan erg benauwd. Je staat er dan toch alleen voor. Het is duidelijk dat de zorg voor Dick een fulltime dagtaak is, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat deze zorg mij soms wel zwaar valt. Omdat ik zelf vrij tenger ben, ben ik fysiek niet in staat bepaalde problemen op te lossen. Wij beschikken wel over een hijsinstallatie, maar die staat in de schuur omdat hij doodeenvoudig niet in de kamer past. Met behulp van een zelf gemaakte schuifplank en met medewerking van Dick, lukt het ons om Dick van bed in de rolstoel te krijgen en omgekeerd. Gelukkig hebben we 2x per dag thuishulp, die Dick in bad helpen en andere medische handelingen verrichten. Verder gaat Dick 2 dagen in de week naar Dagbesteding. 

Ada, is dit voor jou vol te houden?

Het alternatief is een verpleegtehuis, maar daar wil ik niet aan denken. Wij houden van elkaar en willen zolang mogelijk bij elkaar blijven. Ik blijf voor hem zorgen zolang ik kan.

Dick, zijn er nog dingen waar je plezier in hebt en naar uitkijkt?

Die dagbesteding vind ik erg leuk, ik heb er contact met andere mensen, wij spelen een soort Jeu de Boules, ik zit achter de computer en maak er mozaïek tafeltjes. Verder zijn we mobiel, we hebben een auto waar mijn rolstoel kan worden ingereden. Regelmatig gaan we naar de Waterleidingduinen waar ik een kilometer of 12 ga rijden en Ada gaat dan met de groep hardlopen. Op deze manier heb ik nog regelmatig contact met de groep. Verder zijn er de bezoeken aan de kinderen en kleinkinderen waar ik ontzettend van geniet.

 

 

Nawoord

Dit is het verhaal van Dick en Ada in een notendop. Twee gewone mensen met toekomstplannen zoals iedereen die heeft. De kinderen zijn het huis uit en er worden plannen gemaakt om er met z’n tweeën op uit te trekken. En dan die ene seconde! Terugdraaien gaat niet meer. Het hele leven compleet overhoop, niets is meer zoals het was. Waarom overkwam dit Dick en Ada? Deze vraag zullen ze zichzelf talloze malen hebben gesteld. Een antwoord is er niet. Wat blijft is een grenzeloze bewondering voor Dick en Ada. Ze hebben hun leven weer op de rails gekregen en proberen gelukkig te zijn zonder al te veel naar de toekomst kijken.

 

Dick is op 29 september 2010 overleden