In Memoriam:
Sjoerd du Pon (1937 - 2013)
Op dinsdag 18 juni 2013 is Sjoerd du Pon plotseling overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Sjoerd genoot nog volop van het leven met Joke, zijn dochter Claudia, haar man Erwin en hun 3 kinderen. Sjoerd was een geliefd man, vader, schoonvader en een trotse opa, hij is 76 jaar geworden. Sjoerd en Joke waren 52 jaar getrouwd.
Joke en Sjoerd waren zeer betrokken bij de Bappers
25 jaar zijn Sjoerd en Joke actief geweest binnen de Bappers. Zij waren heel sociaal en zeer betrokken bij het wel en wee van de Bappers. De zieke en oude Bappers werden niet vergeten. Ook ingeval van verjaardagen en jubilea droegen zij hun steentje bij. Sjoerd heeft nog enige tijd uitvoering gegeven aan het uitleggen van de routes.
ook de oudere Bapper werd niet vergeten
25 jaar actief bij de Bappers
De laatste jaren ging het hardlopen wat minder en vonden zij andere bezigheden. Sjoerd en Joke waren veel te vinden in het strandpaviljoen Nautique aan het stand van Zandvoort, Sjoerd verrichtte daar allerlei werkzaamheden. Ook kwam je ze vaak tegen tijdens hun lange wandelingen in de duinen en natuurlijk brachten zij veel tijd door met hun kleinkinderen. Ondanks het feit dat zij niet meer actief waren binnen onze groep bleven zij betrokken bij de Bappers, zoals bleek uit hun aanwezigheid bij recepties, begrafenissen en jubilea.
Joke, wij wensen je veel sterkte voor de toekomst en hopen dat de vele goede herinneringen aan Sjoerd je tot steun zullen zijn.
toespraak van Hill de Lange tijdens de crematieplechtigheid van Sjoerd
Lieve Joke,
Claudia en Erwin,
Rochelle en Maaike,
Cherie en Brendan,
Miquel,
Het was even schrikken. Erwin kwam mij persoonlijk op
zondagmiddag het bericht brengen: Sjoerd was getroffen door een
hersenbloeding. Met onherstelbare schade. Dinsdagmiddag overleed hij. Joke
was erbij. Alsof hij, Joke, op jou had liggen wachten. Tot op het laatst is hij
vitaal, gezond, kwiek en energiek gebleven. Hij is min of meer in het harnas
gestorven.
Sjoerd was, om een passende uitdrukking te gebruiken, “de ogen en
de oren van de flat”. Hij hield alles in de gaten. Niets ontging hem. Niet uit een
verkeerd soort van nieuwsgierigheid, maar omdat hij leefde voor de mensen in
zijn omgeving. Hij wilde behulpzaam, betrokken, zorgzaam en dienstbaar zijn.
Sjoerd was “een mensen-mens”.
Dit zijn enkele woorden en penseelstreken om Sjoerd even scherp
te schilderen en te karakteriseren. Hij wilde onder de mensen zijn en voor die
mensen iets betekenen. Hij wilde zijn te midden van de mensen, onder de
mensen en voor de mensen.
In het dagelijkse leven betekende dat voor hem:
· Een schone en opgeruimde omgeving. De omgeving in en om de flats
diende een lust voor het oog te zijn. Kraakhelder, schoon, spic&span. Hij
kon er niet tegen dat er rotzooi lag of zwerfvuil of dat er door slordig
handelen van bewoners vloeren of muren waren besmeurd. Dan stapte hij
er desnoods zelf op af en ging aan de slag met bezem, dweil of stofzuiger
om de orde te herstellen. Vol trots liep hij dan weer in zijn koninkrijkje
rond.
Het betekende voor hem ook:
· Dienstbaar te zijn, een luisterend oor te zijn voor de mensen met wie hij in
zijn dagelijkse werk te maken had. Beschikbaar te zijn voor vragen en
diensten. Je kon bij hem terecht. Hij was een hulppost en een
toevluchtsoord voor de bewoners van de flats. Hij was behulpzaam als
bewoners in nood zaten of verlegen zaten met een situatie. Er even niet
meer uitkwamen. Zelfs op onmogelijke tijden of ’s nachts. En de
bewoners wisten: wat je in vertrouwen zegt, blijft geheim. Hij zal zijn
mond niet voorbijpraten.
Het betekende voor hem ook:
· Een goed onderhoud van de flats. Hij kende de flats als zijn broekzak. Ze
vormden zijn thuis, zijn dagelijkse omgeving. Hij onderhield daarom ook
de relatie met de beheerders van het flatcomplex en met de mensen van
technische bedrijven die onderhoudswerkzaamheden kwamen verrichten.
Hij wist hoe belangrijk het was om met hen er een goede verhouding op
na te houden en hen koffie aan te bieden. Ongemerkt waren er, bij
thuiskomst van een bewoner, soms reparaties in zijn of haar flat verricht.
Daar zat Sjoerd achter. Later kwam zijn kennis van de flats uitstekend van
pas in de Vereniging van eigenaren.
Niet alleen had hij zijn hart en ziel verpand aan het flatcomplex.
Ook in het loperscircuit voelde hij zich als een vis in het water. Het hardlopen,
de natuurlijke omgeving van de waterleidingduinen, het lopen van wedstrijdjes,
de sportieve spanning die daar omheen hing, de gezelligheid en natuurlijk ook
de sterke verhalen die daar bij horen en die weleens flink werden aangedikt en
tot olympisch niveau werden opgeblazen, dat allemaal gaf lucht en ruimte in
zijn dagelijkse leven. Hij leerde door de urenlange wandelingen met jou, Joke,
en het maken van fotoseries ook de waterleidingduinen als zijn broekzak
kennen. Groot plezier heeft hij er altijd aan beleefd om met de kleinkinderen
door die duinen te struinen.
De laatste jaren vond hij die lucht en die ruimte in zijn fietstochten
naar Zandvoort, naar Club Nautique. Het was zijn manier om de dagen te
midden van de mensen en voor de mensen door te brengen en hen van dienst te
zijn. Hij genoot van de zee, van het strand en van de ruimte. Het was de
omgeving waarin hij zich op zijn gemak voelde. Het is niet toevallig dat dat
beeld van strand en zee op de voorzijde van de rouwkaart staat.
“Heel verdrietig, maar met een onuitwisbare herinnering aan zijn
leven”. Dat staat te lezen op de rouwkaart. Laten we die herinneringen
koesteren aan , zoals er ook staat, “mijn innig geliefde man, onze lieve en
karakteristieke vader, schoonvader en trotse opa”. Laten we die herinneringen
als een kostbare schat in ons verdere leven met ons meedragen. Laten we daar
onze troost uit putten en laat de dankbaarheid overheersen dat we zo’n lang,
gezond, rijk en gelukkig leven met elkaar hebben mogen delen.
Hillebrand de Lange